Dzień dobry!

„Samo niesłychane” to projekt, który do tej pory rozgrywał się niejako z tyłu głowy, trochę jako „praca w tle”. Dzięki Stypendium Twórczemu Miasta Poznania, całość nabiera pewnych ram i dostaje rumieńców. Mimo, że strona „Samo niesłychane” zostaje opublikowana na koniec trwania stypendium, to tak naprawdę początek. Oto mogę oddać w Wasze ręce pewną bazę wiedzy o słuchowiskach i formach audio, a także rodzaj propozycji twórczej, zaczyn metody. Kierowała mną ciekawość „co w słuchowisku siedzi” ale także potrzeba namysłu nad pewnymi, dość abstrakcyjnymi pojęciami, nad którymi w codziennej pracy lub ferworze „ dziania się” nie ma się kiedy zastanowić.

Nazwa strony i projektu to wariacja na temat mojego nazwiska s(z)amo niesłychane. No i zabawa słowem. A kim jestem?

Od 2007 roku działam w  poznańskim środowisku kulturalnym jako radiowczyni, reporterka kulturalna, dziennikarka, a później także jako reżyserka radiowa, autorka scenariuszy, producentka wydarzeń, organizatorka, rzeczniczka prasowa, specjalistka ds. promocji, związana z inicjatywami wzrastającymi w Poznaniu i instytucjami (Malta Festival, Short Waves Festival, Centrum Kultury ZAMEK). Tworzę słuchowiska radiowe i treści audio. W trakcie lat działalności znakomita większość realizowanych projektów była skierowana do publiczności lokalnej (m.in. słuchowiska realizowane na żywo w Mobilnym Instytucie Kultury).

Od początku jestem związana z Radiem Afera, gdzie obok pracy dziennikarskiej, redakcyjnej i koordynacyjnej, zaczęłam angażować się w działania kreacyjne i artystyczne. Debiut wyznacza finał konkursu na scenariusz multimedialnego spektaklu radiowego „Radiowy Teatr Wyobraźni”, organizowanego przez Czwarty Program Polskiego Radia, w wyniku czego powstał serial „Radioterapia” w reżyserii Xawerego Żuławskiego (2013/14r.).

Wśród osiągnięć artystycznych, w tym projektów w szczególności adresowanych
do lokalnej publiczności warto wskazać na:

  • Otrzymanie nagrody Talanton za debiut dramaturgiczny w Teatrze Polskiego Radia za słuchowisko „Czarny Poemat” na podstawie twórczości Władysława Broniewskiego. Do utworu przygotowałam scenariusz i go wyreżyserowałam, współpracując z kompozytorem Piotrem Skotnickim, reżyserem dźwięku prof. Andrzejem Brzoską, a także aktorką i aktorami: Katarzyną Dąbrowską, Mariuszem Bonaszewskim, Zbigniewem Suszyńskim, Krzysztofem Szczepaniakiem, Michałem Klawiterem oraz Karolem Kunyszem, a także saksofonistą Arturem Włodkowskim. Premiera na antenie I PR odbyła się 10.02.2022r.
  • Współtworzenie aplikacji słuchowiskowej, do którego powstały dwie trasy, podczas pokonywania ich odbiorcy i odbiorczynie słuchają krótkich form dramatycznych: ŁAPP Poznań_Centrum (premiera 2023r.) i ŁAPP Poznań_Jeżyce (premiera 2024r.).
  • Funkcja wiceprezeski fundacji FONORAMA (wraz z Kubą Kapralem, Hubertem Wińczykiem, Marią Marcinkiewicz-Górną, Rafałem Zapałą, Patrykiem Lichotą i Maurycym Zimmermannem)
  • Współkuratorowanie i współorganizacja Festiwalu Słuchowisk (odbywający się w latach 2016-2022), w ramach którego powstało ponad 30 nowych produkcji, stworzonych głównie przez poznańskich reżyserów, kompozytorów oraz poznańskie środowisko aktorskie, nierzadko aktorki i aktorzy z różnych teatrów mieli okazję razem współpracować właśnie dzięki festiwalowi. Dzięki festiwalowi miałam okazję stworzyć autorskich scenariuszy i wyreżyserować 6 słuchowisk premierowo prezentowanych w przestrzeniach miejskich, głównie pustostanach, w większości dziś już nieistniejących lub niedostępnych.

Zapraszam do wspólnej przygody ze światem dźwięków!

Anna Szamotuła

TO ZACZYNAMY!

 

 

Co to jest słuchowisko? Co to jest „forma audialna”?

Słuchowisko? DO słuchania.

Tak.

I nie.

Zwykło się słuchowiskiem nazywać radiową formę teatralną.

I to by się zgadzało.

Kiedyś ten termin był bardzo czytelny dla szerokiej publiczności i nie wymagał dopowiadania. Teraz coraz częściej zdarza się, że wszystko nazywa się np. „podcastem” lub „audycją”. Są to, rzecz jasna poprawne określenia, natomiast używanie ich zamiennie już może nastręczać różnych problemów.

Słuchowiskiem najczęściej nazywa się utwór opierający się o oryginalną twórczość dla radia, definicję ukuł Michał Kaziów i wciąż jest aktualna.

Termin audycja odnosi się do programu radiowego (np. jego fragmentu), natomiast podcast to forma programu audio i /lub video udostępniona w Internecie, najczęściej w serwisie strumieniowym. Podcast odnosi się do formy dystrybucji zawartości audycji. Słuchowisko przynależy do artystycznych sposobów wykorzystywania medium radiowego i jako element radia jest oczywiście audycją. Jest to także odrębna forma sztuki, angażująca jedynie zmysł słuchu (czy aby na pewno – o tym napiszę jeszcze później), może być prezentowana nie tylko w radio, ale też w innych przestrzeniach.

Ze względu na rozwój technologiczny i rozszerzenie możliwości dystrybucji różnych treści, w tym audio, oraz treści hybrydycznych, zmienia się także samo medium i jego formy. Typologia audycji radiowych powoli odchodzi do lamusa, ponieważ coraz rzadziej sięga się do tego typu form.

Do tego, są różne metody nagrywania, czy szerzej tworzenia słuchowisk. Jest to radiowa forma teatralna, ale może zostać nagrana metodą teatralną, bądź filmową. To, oczywiście na tym etapie komplikuje sprawę, ale dojdziemy do sedna tego zagadnienia.

Co w słuchowisku siedzi.

Mimo, że jednym z głównych wyróżników słuchowiska jest niewidzialność świata przedstawionego (por. Michał Kaziów), to zawiera się w nim sporo elementów.

Praca nad słuchowiskiem zawiera 3 główne etapy:

  1. SCENARIUSZ
  2. NAGRANIE
  3. POSTPRODUKCJA (ZGRANIE)

I od niewidzialności zacznijmy. Scenariusz słuchowiska oryginalnego trzeba zbudować tak, by świat przedstawiać jedynie za pomocą dźwięku.

Jak proza lub poezja zamienia się w słuchowisko? Właściwie może to być jeszcze inna forma.

To, co jest najważniejsze w scenariuszu słuchowiska to wzięcie pod uwagę specyfiki niewidzialności – zbudowanie takiego świata, by osoba słuchająca wiedziała gdzie znajdują się postaci i co się z nimi dzieje. Ile ich jest. Prześledźmy taki proces.

Będę pracować na krótkiej scenie, którą napisałam po prostu myśląc o jej przebiegu, fabule i ogólnym wydźwięku.

 

 

Zrealizowano ze środków Miasta Poznania w ramach Stypendium Twórczego Miasta Poznania